ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တွဲပြီး ဖြစ်လာတဲ့ စိတ်ရဲ့ အညစ်အကြေးတွေက
ဘာတွေတုန်းဆိုတော့ ပထမ "ဣဿာ" တဲ့ ၊ ဣဿာဆိုတာ သူတစ်ပါးကို
ဂုဏ်မပြုနိုင်တာ ၊အကောင်းမပြောနိုင်တာ၊ဣဿာရှိရင် အကောင်း မပြောနိုင်ဘူး၊ Congratulations မလုပ်နိုင်ဘူးပေါ့လေ။ လူတစ်ယောက် အောင်မြင်လာပြီး
စည်းစိမ်ချမ်းသာ ရလာတာကို အခြားတစ်ယောက်က မကျေနပ်နိုင်ဘူး ၊
မပျော်နိုင်ဘူး ၊ လူတစ်ယောက် ကြီးပွားသွားရင် မကြည့်နိုင်ဘူး ၊ မရှုစိမ့်ဘူး ၊
မနာလို မရှုစိမ့်ဖြစ်တယ်လို့ ပြောတယ် ၊ Jealousy ပေါ့ ၊
ဒါကလည်း ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တွဲပြီး ဖြစ်တာမို့ ဒေါသမူစိတ်မှာ ယှဉ်တယ် ၊
စိတ်ဆိုးတာ မဟုတ်ဘူး ၊ သို့သော် စိတ်ယုတ်တာ စိတ်ပုတ်တာ ဖြစ်တယ် ၊
လူတစ်ယောက် အောင်မြင်နေလို့ရှိရင် မနာလို ဖြစ်တယ် ၊
အကောင်း မပြောနိုင်ဘူး ၊ ဒါ ဣဿာပဲ ။
နောက်တစ်ခုက "မစ္ဆရိယ" ဆိုတာ ကိုယ့် အရည်အသွေးမျိုး သူများကို
မရစေချင်တာ ၊ ကိုယ့်အခြေအနေမျိုး သူများ မရစေချင်တာ ၊ ကိုယ်နဲ့ လာယှဉ်ပြိုင်လာမယ်ဆိုရင် ကိုယ့်အရည်အသွေးမျိုးကို ကိုယ်ပဲ ပိုင်ဆိုင်ထားချင်တယ် ၊
ဒါ မစ္ဆရိယလို့ ခေါ်တယ် ။ မစ္ဆရိယဆိုတာလည်း အတူတူပဲ ၊ ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တွဲတယ် ၊ အရပ်ထဲမှာတော့ မစ္ဆရိယဆိုတာ နှမြောတာ ၊ "နှမြောအိုးမို့ ဘာမှ မလှူဘူး ၊ မတန်းဘူး ၊ မပေးဘူး ၊ မကမ်းဘူး" လို့ ပြောကြတယ် ၊ မစ္ဆရိယက နှမြောတာချည်းပဲ မဟုတ်ဘူး ၊ မစ္ဆရိယဆိုတာ ကိုယ်ကြီးပွားသလို သူများ မကြီးပွားစေချင်ဘူး ၊
ကိုယ်အောင်မြင်သလို သူများ မအောင်မြင်စေချင်ဘူး ၊
အဲဒါမျိုးကို မစ္ဆရိယလို့ ပြောတာ ။
မစ္ဆရိယက ၅-မျိုး ရှိတယ် ။ (၁) အာဝါသမစ္ဆရိယ တဲ့ ၊ ကိုယ့်နေတဲ့ နေရာမှာ
သူများလာနေရင် မကြိုက်တာ ၊ ဟုတ်လား ၊ ကိုယ့်အဆောက်အဦထဲ သူများလာရင် မကြိုက်တာဟာ "အာဝါသ မစ္ဆရိယ" နော် ။ "အာဝါသမစ္ဆရိယ" ဆိုတာ အိမ်မှာတင်
မစ္ဆရိယ ဖြစ်တာ မဟုတ်ဘူး ၊ မီးရထားနဲ့ သွားတာတောင် ပေါင်ကား ထိုင်သေးတယ် ၊ အနားနားမှာ ဒီပြင်လူ လာထိုင်မှာ စိုးလို့ ၊ အထုပ်လေး တင်ထားမယ် ၊မထိုင်စေချင်ဘူး ၊
နေရာ မပေးချင်ဘူး ၊ အဲဒါမျိုး ပြောတာ အာဝါသမစ္ဆရိယ ဆိုတာ ။
(၂) "ကုလမစ္ဆရိယ" ကိုယ်နဲ့ ပေါင်းသင်းတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကို လာပြီးတော့
မိတ်ဆွေဖွဲ့ရင် မကြိုက်တာ ၊ ကုလမစ္ဆရိယ ၊ ဘုန်းကြီးတွေကျတော့ ကိုယ့်ဒကာ ၊
ဒကာမကို သူများ ဒကာ ၊ ဒကာမ ဖြစ်မှာ မကြိုက်တာ ကုလမစ္ဆရိယပဲ ၊
ကိုယ့်မိတ်ဆွေ သူ့မိတ်ဆွေ လာလုပ်မှာ မကြိုက်ဘူး ၊ ကုလမစ္ဆရိယ ။
(၃) "လာဘမစ္ဆရိယ" ၊ ကိုယ်ရတာမျိုး သူများ မရစေချင်တာ လာဘမစ္ဆရိယ ။
(၄) "ဝဏ္ဏမစ္ဆရိယ" ဆိုတာ ကျော်ကြားမှုနဲ့ ပတ်သတ်လို့ ရှိရင် ကိုယ်ပဲ
ကျော်ကြားချင်တယ် ၊ သူများ မကျော်ကြားစေချင်ဘူး ။
(၅) "ဓမ္မမစ္ဆရိယ" ဆိုတာ ကိုယ်သိတဲ့တရားကို သူများမပေးချင်ဘူး ၊ ကိုယ်သိတဲ့
ဗဟုသုတတွေ သူများကို မဖြန့်ဝေချင်ဘူး ၊ သူတစ်ယောက်ထဲပဲ တကယ့်ကို ဂုရုကြီး လုပ်ချင်တယ်ပေါ့လေ ၊ တစ်လောကလုံးရဲ့ ဂုရုကြီး ၊ သူပဲ သိတယ် ၊ ကျန်တဲ့ လူတွေ
မသိရဘူး ၊ အဲဒါမျိုး လုပ်ချင်တာ ၊ အဲဒါ ဓမ္မမစ္ဆရိယလို့ ခေါ်တယ် ။
"အာဝါသမစ္ဆရိယ ၊ ကုလမစ္ဆရိယ ၊ လာဘမစ္ဆရိယ ၊ ဝဏ္ဏမစ္ဆရိယ ၊ ဓမ္မမစ္ဆရိယ"
ဆိုပြီးတော့ မစ္ဆရိယ ငါးမျိုး ရှိတယ် ၊ မစ္ဆရိယ ဆိုတာ ကိုယ်ရထားတဲ့
အနေအထားမျိုး သူများကို မရစေချင်တာ အဲဒါကို ပြောတာနော် ၊
ဒါလည်းပဲ မရစေချင်ဘူး ဆိုတော့ သူက ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ် ။
ဘုန်းကြီးတို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ရန်ကုန်ရောက်ရင် ရွှေတိဂုံ ဘုရားဖူးပြီး
တိရစ္ဆာန်ရုံကို သွားကြည့်တာပေါ့ ၊ တိရစ္ဆာန်ရုံ သွားတဲ့အခါမှာ အထူးအားဖြင့် ဘာကြည့်ချင်တုန်းဆိုတော့ ညနေဘက် ကျားတွေ ခြင်္သေ့တွေ အစားကျွေးတာကို
ကြည့်ချင်တယ် ၊ ပိုစိတ်ဝင်စားတယ် ၊ အဲဒီမှာ ဘာအကဲခတ်မိလဲဆို ကျားတွေ
ခြင်္သေ့တွေက အစာဝဝစားရတာ မဟုတ်ဘူး ၊ သူတို့ခမျာ ပိန်ပြီး
ဆာလောင်နေတာလေ ၊ ညနေ အစာကျွေးမယ့်သူလာလို့ရှိရင်
သူတို့ ယောက်ယက်ခတ်နေပြီ ၊ အစာကျွေးမယ့်လူက
အမဲသားတစ်ပေါင်လောက် တစ်တုံးလောက် အထဲကို
ပစ်ထည့်လိုက်ပြီဆိုရင် အဲဒီ ကျားတွေ ခြင်္သေ့တွေက ပါးစပ်နဲ့
အစာကို ကိုက်ပြီး ဟိုလိုက်ရန်လုပ် ဒီလိုက်ရန်လုပ်နဲ့ ၊ ဆာနေတာ
စားလိုက်ပါလား ၊အေးအေးဆေးဆေး မစားဘူး ။
ဘာကြောင့် အဲဒီလို ဖြစ်တာတုန်းဆိုရင် မစ္ဆရိယ ကြောင့် ၊ သူ ရထားတဲ့ အစာကို
လာမထိနဲ့ပေါ့ ၊ အဲဒီ အဓိပ္ပါယ်မျိုး ရှိတယ် ။ ကြောင်လေးတွေ ကြွက်ခုတ်ပြီးရင်
ပါးစပ်ထဲမှာ အစာ ရောက်သွားရင် မာန်ဖီတော့တာပဲ မဟုတ်လား ၊ အဲဒီတော့
မစ္ဆရိယ က ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ်ဆိုတာ သိပ်ထင်ရှားတယ် ၊ ခွေးကလေး နှစ်ကောင် ၊
ကစားနေတဲ့ ကြားထဲမှာ အမဲရိုးလေး ပစ်ချကြည့် ၊ ကိုက်ကြပြီ ၊
ဒါကြောင့်မို့ မစ္ဆရိယ ဟာ ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ်လို့ ပြောတာ ။
မစ္ဆရိယ ပေါ်လာရင် ဒေါသ ဝင်လာတာပဲ ၊ ဣဿာ ပေါ်လာရင်လည်း ဒေါသပဲ ။
သို့သော် အဲဒီ မစ္ဆရိယ နဲ့ ဣဿာဟာ တစ်ပြိုင်တည်း ဖြစ်သလားဆို မဖြစ်ဘူး ၊
ဘာဖြစ်လို့တုန်း ၊ အာရုံချင်း မတူဘူး ၊ စိတ်ရဲ့ ဦးတည်ချက်တွေဟာ မတူကြဘူးတဲ့ ၊ ဣဿာဆိုတာ သူများ အောင်မြင်မှုပေါ် ဦးတည်တယ် ၊ မစ္ဆရိယဆိုတာ
ကိုယ့်အောင်မြင်မှုပေါ် ဦးတည်တယ် ၊ မတူကြဘူး ။
*******************************
တက္ကသိုလ်ပါမောက္ခချုပ် ဆရာတော် ဒေါက်တာ နန္ဒမာလာဘိဝံသ
ဟောကြားတော်မူသော "အဘိဓမ္မာမြတ်ဒေသနာ"တရားဒေသနာမှ
ကောက်နှုတ်ချက် ဖြစ်ပါသည်။
ဘာတွေတုန်းဆိုတော့ ပထမ "ဣဿာ" တဲ့ ၊ ဣဿာဆိုတာ သူတစ်ပါးကို
ဂုဏ်မပြုနိုင်တာ ၊အကောင်းမပြောနိုင်တာ၊ဣဿာရှိရင် အကောင်း မပြောနိုင်ဘူး၊ Congratulations မလုပ်နိုင်ဘူးပေါ့လေ။ လူတစ်ယောက် အောင်မြင်လာပြီး
စည်းစိမ်ချမ်းသာ ရလာတာကို အခြားတစ်ယောက်က မကျေနပ်နိုင်ဘူး ၊
မပျော်နိုင်ဘူး ၊ လူတစ်ယောက် ကြီးပွားသွားရင် မကြည့်နိုင်ဘူး ၊ မရှုစိမ့်ဘူး ၊
မနာလို မရှုစိမ့်ဖြစ်တယ်လို့ ပြောတယ် ၊ Jealousy ပေါ့ ၊
ဒါကလည်း ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တွဲပြီး ဖြစ်တာမို့ ဒေါသမူစိတ်မှာ ယှဉ်တယ် ၊
စိတ်ဆိုးတာ မဟုတ်ဘူး ၊ သို့သော် စိတ်ယုတ်တာ စိတ်ပုတ်တာ ဖြစ်တယ် ၊
လူတစ်ယောက် အောင်မြင်နေလို့ရှိရင် မနာလို ဖြစ်တယ် ၊
အကောင်း မပြောနိုင်ဘူး ၊ ဒါ ဣဿာပဲ ။
နောက်တစ်ခုက "မစ္ဆရိယ" ဆိုတာ ကိုယ့် အရည်အသွေးမျိုး သူများကို
မရစေချင်တာ ၊ ကိုယ့်အခြေအနေမျိုး သူများ မရစေချင်တာ ၊ ကိုယ်နဲ့ လာယှဉ်ပြိုင်လာမယ်ဆိုရင် ကိုယ့်အရည်အသွေးမျိုးကို ကိုယ်ပဲ ပိုင်ဆိုင်ထားချင်တယ် ၊
ဒါ မစ္ဆရိယလို့ ခေါ်တယ် ။ မစ္ဆရိယဆိုတာလည်း အတူတူပဲ ၊ ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တွဲတယ် ၊ အရပ်ထဲမှာတော့ မစ္ဆရိယဆိုတာ နှမြောတာ ၊ "နှမြောအိုးမို့ ဘာမှ မလှူဘူး ၊ မတန်းဘူး ၊ မပေးဘူး ၊ မကမ်းဘူး" လို့ ပြောကြတယ် ၊ မစ္ဆရိယက နှမြောတာချည်းပဲ မဟုတ်ဘူး ၊ မစ္ဆရိယဆိုတာ ကိုယ်ကြီးပွားသလို သူများ မကြီးပွားစေချင်ဘူး ၊
ကိုယ်အောင်မြင်သလို သူများ မအောင်မြင်စေချင်ဘူး ၊
အဲဒါမျိုးကို မစ္ဆရိယလို့ ပြောတာ ။
မစ္ဆရိယက ၅-မျိုး ရှိတယ် ။ (၁) အာဝါသမစ္ဆရိယ တဲ့ ၊ ကိုယ့်နေတဲ့ နေရာမှာ
သူများလာနေရင် မကြိုက်တာ ၊ ဟုတ်လား ၊ ကိုယ့်အဆောက်အဦထဲ သူများလာရင် မကြိုက်တာဟာ "အာဝါသ မစ္ဆရိယ" နော် ။ "အာဝါသမစ္ဆရိယ" ဆိုတာ အိမ်မှာတင်
မစ္ဆရိယ ဖြစ်တာ မဟုတ်ဘူး ၊ မီးရထားနဲ့ သွားတာတောင် ပေါင်ကား ထိုင်သေးတယ် ၊ အနားနားမှာ ဒီပြင်လူ လာထိုင်မှာ စိုးလို့ ၊ အထုပ်လေး တင်ထားမယ် ၊မထိုင်စေချင်ဘူး ၊
နေရာ မပေးချင်ဘူး ၊ အဲဒါမျိုး ပြောတာ အာဝါသမစ္ဆရိယ ဆိုတာ ။
(၂) "ကုလမစ္ဆရိယ" ကိုယ်နဲ့ ပေါင်းသင်းတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကို လာပြီးတော့
မိတ်ဆွေဖွဲ့ရင် မကြိုက်တာ ၊ ကုလမစ္ဆရိယ ၊ ဘုန်းကြီးတွေကျတော့ ကိုယ့်ဒကာ ၊
ဒကာမကို သူများ ဒကာ ၊ ဒကာမ ဖြစ်မှာ မကြိုက်တာ ကုလမစ္ဆရိယပဲ ၊
ကိုယ့်မိတ်ဆွေ သူ့မိတ်ဆွေ လာလုပ်မှာ မကြိုက်ဘူး ၊ ကုလမစ္ဆရိယ ။
(၃) "လာဘမစ္ဆရိယ" ၊ ကိုယ်ရတာမျိုး သူများ မရစေချင်တာ လာဘမစ္ဆရိယ ။
(၄) "ဝဏ္ဏမစ္ဆရိယ" ဆိုတာ ကျော်ကြားမှုနဲ့ ပတ်သတ်လို့ ရှိရင် ကိုယ်ပဲ
ကျော်ကြားချင်တယ် ၊ သူများ မကျော်ကြားစေချင်ဘူး ။
(၅) "ဓမ္မမစ္ဆရိယ" ဆိုတာ ကိုယ်သိတဲ့တရားကို သူများမပေးချင်ဘူး ၊ ကိုယ်သိတဲ့
ဗဟုသုတတွေ သူများကို မဖြန့်ဝေချင်ဘူး ၊ သူတစ်ယောက်ထဲပဲ တကယ့်ကို ဂုရုကြီး လုပ်ချင်တယ်ပေါ့လေ ၊ တစ်လောကလုံးရဲ့ ဂုရုကြီး ၊ သူပဲ သိတယ် ၊ ကျန်တဲ့ လူတွေ
မသိရဘူး ၊ အဲဒါမျိုး လုပ်ချင်တာ ၊ အဲဒါ ဓမ္မမစ္ဆရိယလို့ ခေါ်တယ် ။
"အာဝါသမစ္ဆရိယ ၊ ကုလမစ္ဆရိယ ၊ လာဘမစ္ဆရိယ ၊ ဝဏ္ဏမစ္ဆရိယ ၊ ဓမ္မမစ္ဆရိယ"
ဆိုပြီးတော့ မစ္ဆရိယ ငါးမျိုး ရှိတယ် ၊ မစ္ဆရိယ ဆိုတာ ကိုယ်ရထားတဲ့
အနေအထားမျိုး သူများကို မရစေချင်တာ အဲဒါကို ပြောတာနော် ၊
ဒါလည်းပဲ မရစေချင်ဘူး ဆိုတော့ သူက ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ် ။
ဘုန်းကြီးတို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ရန်ကုန်ရောက်ရင် ရွှေတိဂုံ ဘုရားဖူးပြီး
တိရစ္ဆာန်ရုံကို သွားကြည့်တာပေါ့ ၊ တိရစ္ဆာန်ရုံ သွားတဲ့အခါမှာ အထူးအားဖြင့် ဘာကြည့်ချင်တုန်းဆိုတော့ ညနေဘက် ကျားတွေ ခြင်္သေ့တွေ အစားကျွေးတာကို
ကြည့်ချင်တယ် ၊ ပိုစိတ်ဝင်စားတယ် ၊ အဲဒီမှာ ဘာအကဲခတ်မိလဲဆို ကျားတွေ
ခြင်္သေ့တွေက အစာဝဝစားရတာ မဟုတ်ဘူး ၊ သူတို့ခမျာ ပိန်ပြီး
ဆာလောင်နေတာလေ ၊ ညနေ အစာကျွေးမယ့်သူလာလို့ရှိရင်
သူတို့ ယောက်ယက်ခတ်နေပြီ ၊ အစာကျွေးမယ့်လူက
အမဲသားတစ်ပေါင်လောက် တစ်တုံးလောက် အထဲကို
ပစ်ထည့်လိုက်ပြီဆိုရင် အဲဒီ ကျားတွေ ခြင်္သေ့တွေက ပါးစပ်နဲ့
အစာကို ကိုက်ပြီး ဟိုလိုက်ရန်လုပ် ဒီလိုက်ရန်လုပ်နဲ့ ၊ ဆာနေတာ
စားလိုက်ပါလား ၊အေးအေးဆေးဆေး မစားဘူး ။
ဘာကြောင့် အဲဒီလို ဖြစ်တာတုန်းဆိုရင် မစ္ဆရိယ ကြောင့် ၊ သူ ရထားတဲ့ အစာကို
လာမထိနဲ့ပေါ့ ၊ အဲဒီ အဓိပ္ပါယ်မျိုး ရှိတယ် ။ ကြောင်လေးတွေ ကြွက်ခုတ်ပြီးရင်
ပါးစပ်ထဲမှာ အစာ ရောက်သွားရင် မာန်ဖီတော့တာပဲ မဟုတ်လား ၊ အဲဒီတော့
မစ္ဆရိယ က ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ်ဆိုတာ သိပ်ထင်ရှားတယ် ၊ ခွေးကလေး နှစ်ကောင် ၊
ကစားနေတဲ့ ကြားထဲမှာ အမဲရိုးလေး ပစ်ချကြည့် ၊ ကိုက်ကြပြီ ၊
ဒါကြောင့်မို့ မစ္ဆရိယ ဟာ ဒေါသနဲ့ ယှဉ်တယ်လို့ ပြောတာ ။
မစ္ဆရိယ ပေါ်လာရင် ဒေါသ ဝင်လာတာပဲ ၊ ဣဿာ ပေါ်လာရင်လည်း ဒေါသပဲ ။
သို့သော် အဲဒီ မစ္ဆရိယ နဲ့ ဣဿာဟာ တစ်ပြိုင်တည်း ဖြစ်သလားဆို မဖြစ်ဘူး ၊
ဘာဖြစ်လို့တုန်း ၊ အာရုံချင်း မတူဘူး ၊ စိတ်ရဲ့ ဦးတည်ချက်တွေဟာ မတူကြဘူးတဲ့ ၊ ဣဿာဆိုတာ သူများ အောင်မြင်မှုပေါ် ဦးတည်တယ် ၊ မစ္ဆရိယဆိုတာ
ကိုယ့်အောင်မြင်မှုပေါ် ဦးတည်တယ် ၊ မတူကြဘူး ။
*******************************
တက္ကသိုလ်ပါမောက္ခချုပ် ဆရာတော် ဒေါက်တာ နန္ဒမာလာဘိဝံသ
ဟောကြားတော်မူသော "အဘိဓမ္မာမြတ်ဒေသနာ"တရားဒေသနာမှ
ကောက်နှုတ်ချက် ဖြစ်ပါသည်။
No comments:
Post a Comment